Pamiętamy…„Minuta ciszy po umarłych czasem do późnej nocy trwa”.

Wisława Szymborska

W dniu 29 października 2025 roku uczniowie klasy 6b wraz z wychowawczynią Panią Agnieszką Kindlik udali się na najstarszy w regionie katolicki cmentarz komunalny w Rymanowie. Na pobliskiej nekropolii postawili kwiaty i zapalili znicze na grobie hrabiny Anny z Działyńskich Potockiej, Patronki naszej szkoły. Wcześniej uporządkowali kwaterę Potockich, usuwając zeschłe liście i trawę, pędy krzewów i drzew oraz wypalone znicze i wiązanki kwiatów. Następnie w ciszy i skupieniu nawiedzili groby zmarłych nauczycieli i wychowawców, zatrudnionych w Szkole Podstawowej i Gimnazjum w Posadzie Górnej. Przez lata swej sumiennej i rzetelnej pracy zawodowej krzewili oni wiedzę, przyczyniając się do podniesienia poziomu wykształcenia wielu pokoleń młodych ludzi.

Pokazywali oni swym podopiecznym, czym jest dobro, prawda i piękno w świecie. Ich zasługi zatem dla rozwoju społeczeństwa były ogromne.
Poniżej przedstawiamy listę grobów pedagogów, pracujących w Posadzie Górnej, którzy spoczęli w Rymanowie:

Lp.

Imię i nazwisko zmarłego nauczyciela

Lata życia

Lokalizacja grobu

Kwatera

Nr rzędu

Nr grobu

1.

Jadwiga Królicka-Zielińska

1912-1983

H

8

178

2.

Michał Królicki

1903-1992

C

1

3

3.

Stanisław Penar

1930-1992

F

9

138

4.

Florian Lalek

1927-1996

B

10

239a

5.

Stanisława Lalek

1926-2013

6.

Augustyn Walczak

1957-2001

I

14

344

7.

Helena Myszkal

1940-2005

N

16

56

8.

Helena Iwanowska

1936-2006

C

12

243

9.

Edward Piotrowski

1947-2010

H

13

365

10.

Bernadetta Czado

1957-2010

B

8

179

11.

Jan Gliściak

1938-2017

M

1

231/3

12.

Maria Lorenc

1932-2019

J

1

7

Opieka nad grobami zmarłych nauczycieli jest dla społeczności szkolnej dowodem szacunku dla historii lokalnej i tradycji. Uważamy, że należy zgłębiać biografie nauczycieli związanych z naszą szkołą, ponieważ pozostawili po sobie dobrą pamięć i współtworzyli dzieje naszej Alma Mater. Pani Agnieszka Kindlik, jako absolwentka Szkoły Podstawowej w Posadzie Górnej, barwnie, w esencjonalnej formie opowiedziała o nauczycielach, którzy spoczęli na rymanowskiej nekropolii. Wielu z nich znała z autopsji. Z jej gawędy wyłonili się ludzie ciekawi, lubiący wyzwania, ale też dowcipni, zabawni, mający swe przywary czy nietuzinkowe upodobania i pasje. Uważamy, że dzielenie się wspomnieniami o szkole, którą tworzyli ci wybitni nauczyciele-mentorzy, jest niezwykle ważne w zakresie budowania wspólnoty lokalnej.