„Po krawacie nieraz można poznać, kto jest kto, jak po oczach, po rękach, po głosie”.
Wiesław Myśliwski
W dniu 28 marca 2025 roku uczniowie klasy piątej wykazali się nie lada umiejętnością. W ramach zajęć z języka polskiego poznali arkana tworzenia instrukcji jako formy użytkowej. Był to pretekst do opanowania umiejętności wiązania krawata. Najpierw wychowankowie poznali jego historię, sięgającą czasów antycznych. Dowiedzieli się, że w XVII wieku za panowania króla francuskiego Ludwika XIV wielką furorę na jego dworze zrobili najemnicy chorwaccy, którzy mieli pod szyjami zawiązane kolorowe jedwabne chusty. Dlatego dziś Chorwację określa się mianem ojczyzny krawata.
Paryżanie, mający upodobanie do mody, podchwycili pomysł noszenia wielobarwnych wstążek pod szyją.
Po latach ewolucji krawat uchodzi dziś za nieodłączny element stroju eleganckiego mężczyzny. Jego standardowa długość wynosi około 140cm, a szerokość waha się od 7cm do 9cm. Dobrze zawiązany krawat, skrojony zawsze z trzech płatów tkaniny, zszytych po przekątnej, winien dotykać górnej krawędzi paska od spodni. Dodajmy, że krawaty należy przechowywać w specjalnych pudełkach w szufladach z oddzielnymi przegródkami. Nie powinno się trzymać stale zawiązanych krawatów na wieszakach, ponieważ w ten sposób niszczeją, a zmarszczki pod węzłem w końcu staną się bardzo trudne do usunięcia.
Dzięki inicjatywie Pana Waldemara Kilara, który uznał, że umiejętność wiązania krawata jest nieodzowna we współczesnym świecie, opanowaliśmy technikę wykonania węzła windsorskiego, uchodzącego za wzór klasyczny i elegancki na każdą okazję. To była wspaniała zabawa i niesamowita przygoda. W udany sposób połączyliśmy przyjemne z pożytecznym! Na pewno nie raz w przyszłości wykorzystamy umiejętność zdobytą w szkole w życiu codziennym. Zapamiętaliśmy kilka cennych rad, między innymi taką, że krawata nie zakładamy do koszuli z kieszonką na piersi i do koszuli z krótkimi rękawami. Dziękujemy!
