„Jeżeli chcecie uczcić pamięć moją, dzieci moje, kochajcie się między sobą”.
Anna z Działyńskich Potocka
Dnia 2 czerwca 2021 roku obchodziliśmy Dzień Patrona Szkoły. Ze względu na sytuację sposób świętowania miał nieco inny charakter niż co roku. Podczas pierwszej godziny lekcyjnej uczniowie pod opieką wychowawców przypomnieli sylwetkę i działania Anny z Działyńskich Potockiej. Następnie miała miejsce projekcja prezentacji przygotowanej przez uczniów klas szóstych. Kolejne slajdy zawierały elementy biografii Patronki, przeplatane cytatami z jej „Pamiętnika”. Stare fotografie rodziny Potockich oraz dawnego Rymanowa Zdroju pozwoliły odbyć podróż w czasy ich życia w naszej okolicy. Nie zabrakło również wierszy oraz piosenek w interpretacji szóstoklasistów. Na zakończenie wszystkie klasy udały się na spacer w miejsca związane z Patronką - Anną z Działyńskich Potocką.
Dla uczczenia pamięci Anny Potockiej zorganizowano konkursy. Uczniowie klas 1-3 mieli za zadanie sfotografować się w miejscu związanym z Anną Potocką. Wyniki w tej kategorii przedstawiły się następująco:
1. miejsce – Zuzanna Hanus (2b),
2. miejsce – Kacper Kędra (2a),
3. miejsce – Nikola Gutkowska (1a), Zofia Szul (2b).
Uczniom z klas 4-6 zaproponowano wykonanie pocztówki z Rymanowa Zdroju „Śladami Anny z Działyńskich Potockiej”. Wpłynęło dużo ciekawych prac, z których jury wyłoniło zwycięzców:
1. miejsce – Julia Szepieniec (4b),
2. miejsce – Dominik Pawiński (4a),
3. miejsce – Zuzanna Kasperkowicz (6a).
Wyróżnienie: Paweł Berdel (4a), Damian Dworzański (4a), Eryk Pniak (4a), Patrycja Szybka (4a), Kornelia Szybka (4a), Bartosz Frącek (5a), Blanka Krzysztyńska (5a), Maja Niemczyk (5a), Anna Pelczar (5a), Błażej Kisiel (5a), Oliwier Bieńkowski (5a), Szymon Bałuka(6a), Marta Telega (6a), Zuzanna Michnowicz (6a), Wiktoria Urbanik (6a), Dorian Smoleń (6a), Dawid Smoleń (6a), Anna Kozak (6b), Milena Ziajka (6b), Alicja Szepieniec (6b), Krystian Niemczyk (6b).
Najstarsi uczniowie popisali się wiedzą na temat życia i twórczości Patronki. Na podium stanęli:
1. miejsce – Patryk Hanus (7a),
2. miejsce – Magda Penar (8a), Radosław Różowicz (7b), Radosław Władyka (7b),
3. miejsce – Barbara Bolanowska (7a).
Gratulujemy zwycięzcom oraz dziękujemy szóstoklasistom i nauczycielom: Pani Iwonie Kuci, Pani Edycie Krukar, Pani Annie Bałuce, Pani Anecie Skórze oraz Panu Bogusławowi Malinowskiemu, którzy zorganizowali obchody Dnia Patrona.
Przypominamy życie i działalność Anny z Działyńskich Potockiej.
Anna z Działyńskich Potocka urodziła się 2 listopada1846 roku w Kórniku pod Poznaniem. Była ostatnim dzieckiem Tytusa i Celestyny z Zamoyskich Działyńskich. W 1864 roku, aby uniknąć represji ze strony władz pruskich, wraz z matką i siostrą opuściła rodzinny Kórnik i zamieszkała w Dreźnie. W tym mieście poznała i latem 1865 roku zaręczyła się, ze swym przyszłym mężem, Stanisławem Potockim.
Ślub Anny i Stanisława odbył się 6 lutego1866 roku w Kórniku, do którego wróciła z wygnania dzięki zgodzie władz pruskich. Pierwszy rok spędziła wraz z mężem w rodzinnym majątku, gdzie po raz pierwszy czynnie uczestniczyła w walce z epidemią cholery. W tym też roku otrzymała, w wyniku działów rodzinnych, dobra Oleszyce, położone w Galicji pomiędzy Lubaczowem i Jarosławiem. Od 1867 roku do 1872 roku gospodarzyła wraz z małżonkiem pozyskanym majątkiem, dając się poznać jako wspaniała zielarka o wielkim talencie i intuicji lekarskiej oraz jako pedagog miejscowej szkoły, za co latem 1871 roku została wyróżniona honorowym członkostwem Lwowskiego Towarzystwa Pedagogicznego. W Oleszycach przyszło na świat czworo pierwszych dzieci Anny i Stanisława Potockich tj. Jan, Józef, Piotr i Maria. W 1872 roku Potoccy podpisali kontrakt kupna majątku ziemiańskiego w Rymanowie, gdzie zamieszkali w roku następnym urzeczeni krajobrazem oraz dobrocią i prostotą miejscowej ludności.
Już w pierwszym roku pobytu w Rymanowie, Anna Potocka po raz drugi musiała zmagać się z epidemią cholery, rozdzielając nieodpłatnie leki i osobiście lecząc chorych, w tym własnego męża i syna. Cios jaki spotkał Annę Potocką w 1874 roku tj. śmierć jej syna Piotra, którego pochowano na miejscowym cmentarzu, związał ją na zawsze z tą ziemią i przysporzył miana Pani Rymanowa. Tutaj spędziła większość pracowitego, oddanego ludziom życia. Jako pierwsza w kraju założyła w rymanowskim dworze szkółkę rzeźbiarską dla chłopskich synów oraz ogłaszała w prasie galicyjskiej artykuły na tematy gospodarskie i o sztuce ludowej. W tym samym czasie ruszyła z jej inicjatywy szkoła koronkarska dla dziewcząt. Należy zaznaczyć, że nauka odbywała się za darmo, a przedmioty tej nauki uczniowie mogli sprzedawać. Pani Rymanowa wygłaszała liczne odczyty, a honoraria za nie przeznaczała na cele społeczne. 16 sierpnia 1876 roku wraz z mężem odkryła źródła wód leczniczych dając początek dziejom kurortu w Rymanowie Zdroju. Zorganizowała kolonie lecznicze dla dzieci z całej Polski, rozsławiając Rymanów na cały kraj.
Wydawała broszurki dla ludu poświęcone leczeniu chorób i ziołolecznictwu. Była inicjatorką zakładania kółek rolniczych, czytelni, sklepów, Towarzystwa Zaliczkowego dla chłopów i Kasy Oszczędności oraz udzielała się w pracach, założonego przez męża, Towarzystwa Tkackiego. Położyła ogromne zasługi w historii ruchu, organizującego i wspomagającego rolnictwo galicyjskie. W tej pracy pomagał jej młody ksiądz i zapalony społecznik, Stanisław Stojałowski, którego później broniła, gdy inni odmówili pomocy z obawy przed gniewem władz świeckich i duchownych. Annie Potockiej nadano honorowe członkostwo Towarzystwa Tatrzańskiego „w uznaniu dotychczasowych zasług około podniesienia dobrobytu ubogiej ludności górskiej”. Było to uznanie za całokształt jej pracy dobroczynnej i społecznej.
W Rymanowie Potoccy dochowali się jeszcze czworo dzieci; 3 synów - Pawła, Dominika i Antoniego oraz córkę Cecylię. Dnia 21 stycznia 1884 roku, w wieku 47 lat, zmarł w Krakowie mąż Anny, Stanisław, pozostawiając 38-letnią wdowę z siódemką dzieci. Na niej więc, po śmierci męża, spoczął cały ciężar ich wychowywania oraz ratowania majątku ziemskiego i Zdroju w Rymanowie.
Lata 1884 - 1894 poświęciła, w głównej mierze, na rozwój i rozbudowę Zdroju. Za pożyczone pieniądze zbudowała „Dworzec Gościnny”, zaprojektowany przez znanego architekta Eliasza Radzikowskiego. Chętnym dawała place i budulec oraz kontrakty dzierżawne na eksploatowanie zbudowanej willi w ciągu 30 lat. Dzięki temu mądremu pomysłowi Zdrój prędko się rozbudowywał, a Anna Potocka strzegła zabudowy i nadała mu charakter jednolitego stylu harmonizującego z górskim krajobrazem. W 1894 roku sprzedała zadłużony majątek własnym synom; Jan kupił rymanowski Zdrój, Józef majątek ziemski, a Annie nie pozostało nic.
Dla Pani Rymanowa rozpoczął się nowy rozdział życia. Nie zaniedbując dzieci i wnuków bardziej niż zwykle poświęciła się pracom społecznym, czynom miłosierdzia, pasji ziołolecznictwa i publicystyce. Pozostawiła ponad 20 pozycji bibliograficznych ogłoszonych drukiem, w tym m.in. „Mój pamiętnik”, „Choroby dziecinne”, „Cierpienia kobiet”, „Przepisy domowego leczenia”, „Uwagi o ratowaniu wsi dotkniętych cholerą” itp.
Do 1914 roku, prowadząc bardzo aktywny tryb życia, dzieliła czas na odwiedziny u swej siostry lub u własnych dzieci. W czasie I wojny światowej Anna Potocka współpracowała z Polskim Komitetem Ratunkowym w Vevey, a później z książęco-biskupim komitetem „KBK” w Krakowie, który zorganizował słynne kolumny sanitarne do walki z epidemiami. Pod koniec swego życia, w 1925 roku zamieszkała w majątku w Ociece, gdzie w testamencie napisała piękne słowa: „Jeżeli chcecie uczcić pamięć moją, dzieci moje, kochajcie się między sobą. Co bądź by was rozdzielało, łatwiej wam będzie przejść przez to ciężkie życie i duszę moją tym uradujecie na tamtym świecie, że służycie jedno drugiemu”.
Anna Potocka zmarła w Ociece 2 czerwca 1926 roku, w osiemdziesiątym roku życia, a ceremonia pogrzebowa odbyła się w ukochanym Rymanowie. Tutaj, na miejscowym cmentarzu, na tablicy jej grobu wyryte są słowa: „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią”. Ten krótki napis oddaje dzieło życia i sposób przeżycia długich lat Pani Rymanowa, która żyła dla ludzi kojąc ich cierpienia i ratując przed nędzą i niedostatkiem. Pomni tych słów, nie zapominajmy Jej życia pełnego zasług dla tych, których kochała, ludzi.
