• Nasza szkoła

    Już od ponad stu lat istnienia szkoły pedagogom i uczniom towarzyszy myśl Owidiusza: „Gutta cavat lapidem non vi, sed saepe cadendo” („Kropla drąży skałę nie siłą, lecz ciągłym padaniem”). Jedynie ciężka praca jest receptą na sukces.

  • Wyjątkowe wycieczki

    Zwiedzamy nie tylko najbliższy nam Beskid Niski, ale również bywamy w Bieszczadach, Pieninach i Tatrach. Podziwiamy architekturę Krakowa, Wrocławia, Warszawy… Kształtujemy swe gusta estetyczne, słuchając koncertów w filharmonii, oglądając spektakle w teatrze i projekcje filmowe w kinie.

  • Chór Kantata

    Od 2005 roku działa chór Kantata, który swoimi występami uświetnia uroczystości szkolne i środowiskowe, wzbudzając podziw i aplauz widowni. Przynosi niewątpliwie chlubę naszej szkole.

  • Odkrywamy talenty

    W każdym uczniu, już od najmłodszych lat, odkrywamy i pielęgnujemy uzdolnienia artystyczne, matematyczne, sportowe i inne. Świadectwem naszej pracy są liczne sukcesy w konkursach, olimpiadach, festiwalach i zawodach sportowych.

  • Sukcesy sportowe

    Jesteśmy w czołówce najbardziej usportowionych szkół województwa podkarpackiego. Osiągamy znaczące sukcesy w różnych dyscyplinach: piłce ręcznej, koszykówce, biegach przełajowych…

  • Wysoki poziom nauczania

    Rzetelna i systematyczna praca pedagogów gwarantuje harmonijny i wszechstronny rozwój uczniów oraz otwiera im drzwi do najlepszych szkół ponadpodstawowych w regionie.

„Żołnierze Wyklęci”

Każdy z nas spotkał się z określeniem „Żołnierze Wyklęci” na lekcji w szkole, w mediach lub prasie. Kim właściwe oni byli? Czym się zajmowali? Nazywano ich „bandami”, a osoby znajdujące się w kartotekach aparatu bezpieczeństwa określano mianem „wrogów ludu”. Mimo to „żołnierze drugiej konspiracji” pozostali dla wielu środowisk wzorem postawy obywatelskiej. „Niezłomni” byli żołnierzami polskiego powojennego podziemia niepodległościowego i antykomunistycznego. Stawiali opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR. Walcząc z siłami nowego agresora, musieli zmierzyć się z ogromną, wymierzoną w nich propagandą Polski Ludowej. Mobilizacja i walka „Żołnierzy Wyklętych” była pierwszym odruchem samoobrony społeczeństwa polskiego. „Podziemie” działało na terenie całej Polski, ziemiach utraconych i Kresach Wschodnich. Polska organizacja jest przykładem na najliczniejszą antykomunistyczną konspirację zbrojną w skali europejskiej. Liczbę członków wszystkich grup konspiracyjnych szacuje się na 120-180 tysięcy. „Żołnierzy Wyklętych” dotknęły ogromne prześladowania.

W walkach podziemia z władzą zginęło około 9 tys. konspiratorów. Kolejnych kilka tysięcy zostało zamordowanych na podstawie wyroków komunistycznych sądów lub zmarło w więzieniach. Wielu z nich ginęło podczas obław, w jednej z nich swoje życie stracił także ostatni „Niezłomny” – Józef Franczak ps. „Lalek” osiemnaście lat po wojnie – 21 października 1963 roku.
Wciąż są prowadzone badania nad działalnością, wysiłkami zbrojnymi, członkami i ich cierpieniami. Fenomen powojennej konspiracji niepodległościowej polega m.in. na tym, że była ona – aż do powstania Solidarności – najliczniejszą formą zorganizowanego oporu społeczeństwa polskiego wobec narzuconej władzy. Od 2011 roku dzień 1 marca jest obchodzony jako Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Określenie „Żołnierze Wyklęci” po raz pierwszy zostało użyte 1993 roku przez Leszka Żebrowskiego. Najbardziej znanymi „Niezłomni” są: Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka”, Feliks Selmanowicz „Zagończyk”, Danuta Siedzikówna „Inka”, Witold Pilecki, August Emil Fieldorf „Nil”.